naar de inleiding naar Inleiding naar de voetreizen


Cantico Espiritual gezongen door Amancio Prada
Canciones entre el alma y el Esposo

u hoort een gedeelte van Cantico Espiritual;
meer is te vinden op youtube

Esposa

1. ¿Adónde te escondiste,
Amado, y me dejaste con gemido?
Como el ciervo huiste,
habiéndome herido;
salí tras ti clamando, y eras ido.

2. Pastores, los que fuerdes
allá por las majadas al otero:
si por ventura vierdes
aquel que yo más quiero,
decidle que adolezco, peno y muero.

3. Buscando mis amores,
iré por esos montes y riberas;
ni cogeré las flores,
ni temeré las fieras,
y pasaré los fuertes y fronteras.

Pregunta a las criaturas

4. ¡Oh bosques y espesuras,
plantadas por la mano del Amado!
¡Oh prado de verduras,
de flores esmaltado!
Decid si por vosotros ha pasado.

Respuesta de las criaturas

5. Mil gracias derramando
pasó por estos Sotos con presura,
e, yéndolos mirando,
con sola su figura
vestidos los dejó de hermosura.

Esposa
6. ¡Ay, quién podrá sanarme!
Acaba de entregarte ya de vero:
no quieras enviarme
de hoy más ya mensajero,
que no saben decirme lo que quiero.

7. Y todos cuantos vagan
de ti me van mil gracias refiriendo,
y todos más me llagan,
y déjame muriendo
un no sé qué que quedan balbuciendo.

8. Mas ¿cómo perseveras,
¡oh vida!, no viviendo donde vives,
y haciendo porque mueras
las flechas que recibes
de lo que del Amado en ti concibes?

9. ¿Por qué, pues has llagado
aqueste corazón, no le sanaste?
Y, pues me le has robado,
¿por qué así le dejaste,
y no tomas el robo que robaste?

10. Apaga mis enojos,
pues que ninguno basta a deshacellos,
y véante mis ojos,
pues eres lumbre dellos,
y sólo para ti quiero tenellos.

11. ¡Oh cristalina fuente,
si en esos tus semblantes plateados
formases de repente
los ojos deseados
que tengo en mis entrañas dibujados!

12. ¡Apártalos, Amado,
que voy de vuelo!

El Esposo
-Vuélvete, paloma,
que el ciervo vulnerado
por el otero asoma
al aire de tu vuelo, y fresco toma.

La Esposa
13. Mi Amado, las montañas,
los valles solitarios nemorosos,
las ínsulas extrañas,
los ríos sonorosos,
el silbo de los aires amorosos,

14. la noche sosegada
en par de los levantes del aurora,
la música callada,
la soledad sonora,
la cena que recrea y enamora.

15. Nuestro lecho florido,
de cuevas de leones enlazado,
en púrpura tendido,
de paz edificado,
de mil escudos de oro coronado.

16. A zaga de tu huella
las jóvenes discurren al camino,
al toque de centella,
al adobado vino,
emisiones de bálsamo divino.

17. En la interior bodega
de mi Amado bebí, y cuando salía
por toda aquesta vega,
ya cosa no sabía;
y el ganado perdí que antes seguía.

18. Allí me dio su pecho,
allí me enseñó ciencia muy sabrosa;
y yo le di de hecho
a mí, sin dejar cosa:
allí le prometí de ser su Esposa.

19. Mi alma se ha empleado,
y todo mi caudal en su servicio;
ya no guardo ganado,
ni ya tengo otro oficio,
que ya sólo en amar es mi ejercicio.

20. Pues ya si en el ejido
de hoy más no fuere vista ni hallada,
diréis que me he perdido;
que, andando enamorada,
me hice perdidiza, y fui ganada.

21. De flores y esmeraldas,
en las frescas mañanas escogidas,
haremos las guirnaldas
en tu amor florecidas
y en un cabello mío entretejidas.

22. En solo aquel cabello
que en mi cuello volar consideraste,
mirástele en mi cuello,
y en él preso quedaste,
y en uno de mis ojos te llagaste.

23. Cuando tú me mirabas
su gracia en mí tus ojos imprimían;
por eso me adamabas,
y en eso merecían
los míos adorar lo que en ti vían.

24. No quieras despreciarme,
que, si color moreno en mi hallaste,
ya bien puedes mirarme
después que me miraste,
que gracia y hermosura en mi dejaste.

25. Cogednos las raposas,
que está ya florecida nuestra viña,
en tanto que de rosas
hacemos una piña,
y no parezca nadie en la montiña.

26. Detente, cierzo muerto;
ven, austro, que recuerdas los amores,
aspira por mi huerto,
y corran sus olores,
y pacerá el Amado entre las flores.

Esposo
27. Entrado se ha la esposa
en el ameno huerto deseado,
y a su sabor reposa,
el cuello reclinado
sobre los dulces brazos deI Amado.

28. Debajo del manzano,
allí conmigo fuiste desposada.
allí te di la mano,
y fuiste reparada
donde tu madre fuera violada.

29. A las aves ligeras,
leones, ciervos, gamos saltadores,
montes, valles, riberas,
aguas, aires, ardores
y miedos de las noches veladores,

30. Por las amenas liras
y canto de serenas os conjuro
que cesen vuestras iras,
y no toquéis al muro,
porque la esposa duerma más seguro.

Esposa
31. Oh ninfas de Judea!,
en tanto que en las flores y rosales
el ámbar perfumea,
morá en los arrabales,
y no queráis tocar nuestros umbrales

32. Escóndete, Carillo,
y mira con tu haz a las montañas,
y no quieras decillo;
mas mira las compañas
de la que va por ínsulas extrañas

Esposo
33. La blanca palomica
al arca con el ramo se ha tornado
y ya la tortolica
al socio deseado
en las riberas verdes ha hallado.

34. En soledad vivía,
y en soledad ha puesto ya su nido,
y en soledad la guía
a solas su querido,
también en soledad de amor herido.

Esposa
35. Gocémonos, Amado,
y vámonos a ver en tu hermosura
al monte ó al collado
do mana el agua pura;
entremos más adentro en la espesura.

36. Y luego a las subidas
cavernas de la piedra nos iremos,
que están bien escondidas,
y allí nos entraremos,
y el mosto de granadas gustaremos

37. Allí me mostrarías
aquello que mi alma pretendía,
y luego me darías
allí, tú, vida mía,
aquello que me diste el otro día:

38. El aspirar del aire,
el canto de la dulce Filomena,
el soto y su donaire,
en la noche serena,
con llama que consume y no da pena

39. Que nadie lo miraba,
Aminadab tampoco parecía,
y el cerco sosegaba,
y la caballería
a vista de las aguas descendía.
FINIS



1. Waar heb jij je verborgen, Beminde, en jij liet mij in zuchten achter.
Als het hert ben jij gevlucht,
nadat jij mij trof,
roepend liep ik je na, en jij was weg

2. Herders, mochten jullie daar gaan
langs de schaapskooien de heuvel op
en bij toeval zien mijn meest geliefde,
zeg hem hoe ik wegkwijn, pijn lijdt, sterf.

3. Mijn liefde zoekend zal ik gaan
langs bergen en oevers
geen bloemen plukken,
geen wilde dieren duchten,
burchten en grenzen voorbij.

 

4. O bossen en struwelen,
geplant door de hand van de Beminde!
O velden in het groen
gesierd met bloemen,
zeg, of hij langs jullie voorbijging.


5. Duizend genadegaven schenkend
ging hij langs deze struiken haastig voorbij,
en, door hen aan te zien
met zijn verschijning alleen liet
hij hen gekleed in schoonheid achter.


6. Ach, wie kan mij genezen?
Geef nu eindelijk echt jezelf over,
wil mij van nu af niet meer boden zenden, zij toch kunnen mij niet zeggen wat ik zoek

7. Al die zwervers vertellen mij van jou
duizend genadegaven,
allen wonden mij nog meer,
en laten mij stervend achter aan
een ’ik weet niet wat’ wat zij blijven stamelen.
8. Maar hoe houd jij dit uit,
o leven, niet levend waar je leeft,
dat zelf, om aan te sterven,
de pijlen die je treffen,
gekregen van wat jij
in je draagt van je Beminde.

9. Waarom dit hart, dat Jij toch
wondde, niet genezen?
Jij toch hebt het mij geroofd,
waarom het dan zo achterlaten,
de roof die jij roofde, niet nemen?

10. Breng mijn hartstocht tot bedaren,
niemand toch kan haar stillen;
mogen jou mijn ogen zien,
jij toch bent hun licht,
alleen voor jou wil ik ze hebben.

11. O kristallijnen bron,
mocht in dit zilveren schijnsel
plotseling jij vormen
de verlangde ogen,
reeds getekend in mijn binnenste!

12. Wend je ogen af, Beminde,
ik vlieg heen.

-Keer terug, mijn duif,
want het geschonden hert glimpt
op de heuvel bij de wind
van jouw opvlucht, en vindt koelte.


13. Mijn Beminde: de bergen,
de eenzame valleien, de wouden,
de eilanden in den vreemde,
de ruisende rivieren,
het suizen van de lieflijke winden.

14. De nacht tot rust gekomen
bij het gloren van de dageraad,
verstilde muziek,
klankvolle eenzaamheid,
het avondmaal herschept en wekt de liefde.
15. Ons bed in bloei,
omringd door leeuwenholen,
in purper gehangen,
op vrede gebouwd,
met duizend gouden schilden gekroond.

16. In jouw voetspoor
scharrelen de meisjes de weg op,
geraakt door een vonk,
om de gekruide wijn,
stromen van goddelijke balsem.

17. Binnen in de wijnkelder
van de Beminde dronk ik, buiten
over heel die weidse vlakte
wist ik niets meer, verloor
de kudde, die ik tevoren weidde.

18. Daar gaf hij mij zijn hart,
daar bracht hij mij tot kennis vol genot,
en ik gaf hem mij zelf,
niets hield ik achter,
daar beloofde ik hem zijn bruid te zijn.

19. Mijn ziel en mijn vermogen zijn
getreden in zijn dienst,
ik hoed niet meer het vee,
vervul geen andere taak,
beoefen enkel nog de liefde.

20. Mocht ik van nu af op de meent
niet meer gezien worden noch gevonden, zeg, dat ik mij verloor
en in de liefde mij
verloren gaf, gewonnen werd.

21. Van bloemen en smaragd,
in de ochtendkoelte uitgezocht,
maken wij slingers
in jouw liefde ontbloeid,
met een haar van mij doorvlochten.

22. Dat ene haar in mijn hals
- jij tuurde naar zijn opvlucht,
in mijn hals - jij keek ernaar
en bleef erin gevangen,
door één van mijn ogen werd jij verwond.
23. Toen jij mij aankeek, jouw ogen
mij doordrongen van bekoorlijkheid,
was jij mij daar inlief nabij
en zo verdienden mijn ogen
te aanbidden wat zij zagen in jou.

24. Wil mij niet verachten:
al vond jij donkerte in mij,
nu kun jij goed mij weer aankijken,
sinds jij mij aankeek
genade en schoonheid in mij achterliet.

25. vang ons de vossen,
want onze wijngaard staat in bloei,
terwijl van rozen
wij een ruiker maken,
laat niemand op de heuvel komen.

26. Ga liggen, dodelijke noordenwind;
kom, zuidenwind, die liefde wekt,
adem door mijn tuin
en laat haar geuren stromen;
de Beminde weidt tussen de bloemen.

27.
Binnengegaan is de bruid
in de lusthof, waarnaar zij verlangde;
zij rust in zijn genot,
haar hals gevlijd
in de zoete armen van de Beminde.

28. Onder de appelboom,
daar werd jij mijn bruid,
daar schonk ik jou hart en hand
en jij werd hersteld,
waar jouw moeder werd geschonden.

29. Vederlichte vogels,
leeuwen, herten, springende gemzen,
bergen, valleien, oevers,
water, winde, warmte,
en de angsten bij het nachtelijk waken:

30. bij de lieflijke luit
en de zang van sirenen bezweer ik je,
dat je ophoudt met woeden
en de muur niet raakt,
opdat mijn bruid veiliger slaapt.


31. O nimfen van Juda,
zolang in de bloemen en rozenstruiken
de amber geurt,
blijf in het buitengebied,
wil onze drempel niet raken.

32. Verberg je, Liefste,
en houdt je oog op de bergen gericht,
wil er niet over spreken,
maar kijk naar het gevolg dat met haar
langs vreemde eilanden gaat.


33. Het witte duifje
is met een tak bij de ark teruggekeerd,
en reeds heeft het torteltje
haar verlangde gezel
gevonden aan de groene oevers.

34. In eenzaamheid heeft zij geleefd,
in eenzaamheid haar nest gebouwd,
in eenzaamheid gidst haar
alleen haar geliefde,
in eenzaamheid als zij door minne getroffen.

35. Genieten wij elkaar, Beminde,
om elkaar in jouw schoonheid te zien
op de berg of op de heuvel,
waar het zuivere water welt,
gaan we dieper in de struiken.

36. Daarna gaan wij
naar de hoge rotsspelonken,
goed verborgen,
daar gaan we binnen
om de most van de granaat te smaken.

37. Daar zou jij mij tonen
wat mijn ziel verlangde,
dan zou jij mij geven
daar, mijn Leven, jij
wat jij mij onlangs hebt gegeven:

38. het ademen van de wind,
de zang van de zoete nachtegaal,
de struiken in hun sierlijkheid
in de serene nacht, bij een vlam
die niet verteert, en geen pijn doet!

39. Niemand keek ernaar,
zelfs Aminadab verscheen niet,
het beleg viel stil,
de ruiterij droop af
bij het zien van de wateren.
FINIS